Калі я падкінуць зьбіраўся ў агонь
Ахапак пажоўклага лісьця ляшчыны,
Апаў лузанец залаты на далонь, –
I раптам мяне ахінулі ўспаміны.
Калісьці асеньняю гэткай парой
Сказала дзяўчына: – Калі адгадаеш,
Ці ў левай, ці ў правай арэхі трымаю,
Тады можаш сватацца, буду тваёй...
Ці ў левай, ці ў правай?.. Я сьціснуў руку:
– Адкрый!.. – Лузанцы пакаціліся ў верас.
– Шукай іх! – шапнула і па сасьняку
Ўцякла жартаўніца, якой я паверыў.
I хоць тыя дні сёньня скрыліся ўдаль,
Але лузанцы я люблю, як калісьці,
I з жоўтым ахапкам асеньняга лісьця
Заўсёды ў агонь мне іх кідаць шкада.
1957
|
|
